Dairyfarmers

Om als backpacker in Australië je visum met een tweede jaar te kunnen verlegen moet je 88 dagen werkzaam zijn in de regionale sector. Hier valt al het ‘boerenwerk’ onder. Zolang het maar ergens op het platteland is, met dat in ons achterhoofd hebben wij 7 maanden geleden gesolliciteerd op een vacature op Gumtree (Australische marktplaats waar ook banen op staan). Henri had er heel veel zin in om op een melkveebedrijf aan de slag te gaan, mij leek het wel interessant. Het meest nieuwsgierig was ik hoe vaak ik me zou verslapen, 5 uur opstaan iedere dag is iets waar ik niet voor gemaakt ben!

Nu wonen en werken we al bijna zes maanden aan de Brownsroad. Deze week is onze laatste week waarna het avontuur weer op ons staat te wachten. We hebben ontzettend zin om weer op reis te gaan en dit mooie land verder te ontdekken! Wel is het dubbel, voor ons gevoel zijn we nog lang niet klaar hier. We hebben afgelopen maanden zo ontzettend veel geleerd maar er is nog zoveel meer te leren.

Tegenwoordig werken we allebei op het bedrijf waar we ook wonen, iedere ochtend en avond melken we samen 350koeien. Om 5uur begint Henri, op de quad koeien halen. 20 minuten later start ik alles op zodat ik direct kan beginnen met melken als de koeien eraan komen. Als Henri alle koeien binnen heeft rijdt hij door naar het weiland waar de koeien staan die moeten kalven, dan is het altijd hopen dat er niets geks gaande is. Over het algemeen gaat het goed en is het altijd weer een verassing hoeveel leuke kleine kalfjes rond huppelen, soms hebben ze wat hulp nodig. In dat geval neemt Henri ze mee naar huis, krik erop en kalf eraf. Het is verbazingwekkend hoe makkelijk wij ons hebben aangepast aan de Australische mentaliteit, tuurlijk zijn we het er soms niet mee eens, maar de sterksten overleven hier. De koeien moeten het dus echt zelf doen, alleen sochtends gaan we controleren hoe het gaat. Overdag houdt iedereen een oogje in het zeil als ze langs het land rijden, maar het is niet dat er om de zoveel tijd bij de koeien gekeken wordt. Jason en Nicole zijn mensen die goed op hun dieren passen en dat ook op ons overbrengen, wel hebben ze ons geleerd dat op dit bedrijf ruim 1000 beesten lopen en dat een uitval van 20procent per jaar normaal is. Regelmatig hebben we dus te maken met een dode koe, hier had ik nog wel moeite mee. Henri heeft zich nog sneller aangepast, trekker pakken en naar de brandstapel. Van onze 350 koeien hebben ongeveer 50 een naam, als er met een van hun wat is hebben we er wat meer moeite mee. Drie weken geleden moesten we afscheid nemen van 5016 de grappige koe die altijd voorop loopt(15 jaar oud en klaar voor macdonalds) vorige week lag big whity dood in het land. Die dingen zijn niet leuk maar het went wel, we doen er zoveel mogelijk aan om ze te redden en als het dan niet lukt dan is dat jammer.

Gedurende de dag is Henri druk met hooi/kuil voeren, koeien verplaatsen, weilanden uitzetten, omheining repareren en allerlei dingen die tussendoor nog moeten. Het is al sinds we hier zijn de bedoeling dat die het gebouw hiernaast gaat verbouwen. Hier is die alleen nog steeds niet aan toe gekomen. En dit gaat nu dus ook niet meer gebeuren. Ze zijn hier al blij als de werkzaamheden klaar komen die echt nodig zijn, extra werk is eigenlijk geen tijd voor. Hierdoor zijn er wel veel dingen die half af zijn!

Overdag ben ik vaak met de bazin aan het werk of alleen, kalfjes voeren, de koeien die moeten kalven voeren, kalfjes verzamelen en uitzoeken wie waar bij hoort, kalfjes nummeren en wegbrengen. Vrijwel iedere week komt de veearts tegenwoordig voor de koeien die kreupel zijn, hier ben ik eigenlijk altijd bij omdat ik het leuk werk vind!

Alles bij elkaar hebben we een ontzettend gave tijd gehad hier op de boerderij. Jason en Nicole zijn mensen die we echt in ons hart gesloten hebben. En dan is Bella er ook nog, Bella de hond van Jason en Nicole, die tegenwoordig meer onze hond lijkt. Zodra ze hoort dat de pomp in de melkput uitgaat komt ze eraan gerend om met ons naar huis te gaan. Eenmaal thuis weet ze dat ik de kachel aan doe, dit maakt ze me altijd moeilijk door er met het aanmaakhout vandoor te gaan. Vervolgens staat ze al te wachten bij de douchedeur zodat ze samen met de eerste in de douche kan douche, schone hond!

Allebei hadden we gehoopt op een leuke tijd, de tijd die we afgelopen half jaar hebben gehad is boven verwachting. Nooit had ik verwacht de koeien zo leuk te gaan vinden! Samen hebben we ontzettend onze draai gevonden op het platteland tussen honderden beesten, het is dan ook heel dubbel om hier volgende week weg te rijden. We hebben geen idee of we hier weer terug komen, Jason en Nicole doen er alles aan om ons hier te houden of te zorgen dat we terug komen.

Wordt vervolgd.. of toch niet…

Voor nu, op naar de middle of nowhere, het stuk van Australië wat we nog niet gezien hebben!!

En, 2 augustus wordt de dag dat wij weer voet op Nederlandse bodem gaan zetten. We hebben ontzettend zin om iedereen weer te zien en laat alle leuke feestje maar komen, wij zijn er bijna klaar voor!

Cheers!