Kilometers maken!

Kilometers asfalt overbruggen in de Mitsi!

Een Mitsubishi camper busje is de auto die wij enkele weken geleden op naam hebben gezet. Gelukkig rijdt de Mitsi beter dan dat hij eruit ziet. Op de vele deuken na aan de buitenkant hebben wij tot noch toe geen slechte dingen gevonden.

Een tijdje geleden zijn wij na de nodige emoties van ons vertrouwde stekkie weg gereden. Het was erg lastig om Jason, Nicole en Bella gedag te zeggen. Gelukkig hebben we telefoons en houdt Jason ons goed op de hoogte van wat er daar gebeurd (hij is nieuwsgierig en wil weten waar wij zijn).

Die woensdag hebben we de Mitsi maar direct 1000 kilometer richting Adelaide gestuurd. Aangezien het hier winter is wordt het in het zuiden behoorlijk koud/regenachtig. Wij wouden dan ook zo snel mogelijk richten het noorden en de zon. 100 Kilometer voor de Outback stonden Thijs, Jill en Denise op ons te wachten. Met hen hebben we de laatste boodschappen ingeslagen en zijn we de lange lange Stuart Highway op gereden, 4000 kilometer praktisch rechtdoor, van Adelaide naar Darwin. Onderweg hebben we de nodige bezienswaardigheden op de planning staan.

Onze eerste grote stop was in Coober Pedy, dit is een dorpje die voornamelijk onder de grond is gevestigd. In de zomer lopen de temperaturen namelijk op tot een graad of 50 in de schaduw, dit verklaard wel waarom ze onder de grond zijn gaan leven. Hier wou Thijs graag met de postbode mee, Jill Henri en ik vonden het een beetje een vreemde dagbesteding. Thijs was echter zo enthousiast dat hij ons allemaal zo had overgehaald. De volgende dag vertrokken we dan ook met 13 personen (inclusief de postbode) om pakjes te gaan bezorgen in de Outback. In een grote 4x4 bus hebben we 600 kilometer afgelegd op zandpaden. Onderweg zijn we de dingofence tegen gekomen, een omheining van het oosten naar het westen van Australië die moet zorgen dat de dingo’s niet naar het zuiden gaan trekken. Vanaf daar zijn we doorgereden naar Anna Creek, dit bedrijf is groter dan heel België. Als ze de koeien moeten verzamelen worden er helikopters gestuurd om te kijken waar ze lopen waarna de jongens ze op crossmotoren op kunnen halen. Vanaf Anna Creek zijn we doorgereden naar William Creek, dit is het kleinste plaatsje in Australië met 12 inwoners. Wel hebben ze uiteraard een kroeg. Zoals elke kroeg zat er een bottleshop bij, alleen was deze speciaal doordat de landingsbaan ernaast zat, hierdoor is het dus een fly-in bottleshop geworden.
Vanaf daar zijn we verder gereden en hebben we de nodige mooie foto’s gemaakt en pakketjes bezorgd. Deze mensen krijgen twee keer per week post en eens in de twee weken komt er een mega vrachtauto die iedereen boodschappen brengt. Af en toe vliegen ze eens naar Coober Pedy, voor de rest zien ze alleen de mensen die daar wonen. Prachtig gebied en mooi om eens geweest te zijn maar we waren ook wel blij toen we weer terugkeerden naar de ‘bewoonde’ wereld.

Vanaf Coober Pedy zijn we doorgereden naar Uluru, Ayers Rock. Hier hebben we de zonsopkomst en zonsondergang bekeken, echt heel mooi! Ook hebben we een rondje om Uluru heen gelopen, 11 kilometer, wat een indrukwekkende grootte!

Tijdens onze autoreis van Uluru naar Kings Canyon hebben we besloten om een rustig dagje te houden en weer op een parkeerplaats te overnachten. Bij aankomst was het mega druk op de parkeerplaats,  5 politie auto’s en er lande net een helikopter. Na wat navraag bij de buren kwamen we erachter dat er al 28 uur een vrouw vermist was. Nadat we het even hebben aangekeken hebben we bij de politie geïnformeerd of we wat konden doen. Waarop het antwoord was trek maar goede wandelschoenen aan dan gaan we met zijn allen op zoek naar voetstappen. Nadat we een paar kilometer gelopen hadden hebben we de juiste voetstappen gevonden, helaas werd het al donker en werd de zoekactie gestaakt. Die avond kwam Allan de echtgenoot van de vermiste vrouw bij ons zitten aan het kampvuur, resultaat een verschrikkelijk indrukwekkende avond. Die avond is er verder niet veel gezegd, iedereen was vol van alles wat er die dag is gebeurd. De volgende ochtend is er nog een helikopter bij gekomen om te zoeken en zijn de politie mannen verder gegaan bij de gevonden voetstappen. S' middags om drie uur kwam het verlossende woord, ineens uit het niets kwam er een kreet en begon iedereen te rennen. Cherryl was gevonden! Een half uur later arriveerde ze per helikopter op de parkeerplaats, dit moment staat in ons geheugen gegrift, we weten nu wat het is om kippenvel te hebben van top tot teen en een traantje te kunnen weg pinken van vreugde. Allan heeft ons nog keer op keer bedankt voor onze goede inzet en dat we langer gebleven waren.
Een paar dagen later zijn we Allan toevallig tegen gekomen in het centrum van Alice Springs, heel bijzonder, hij heeft ons alles verteld hoe hij het ervaren heeft, hoe hij steun kon halen uit de mensen om hem heen en hoe Cheryll het hele verhaal beleeft heeft. Opnieuw kippenvel van top tot teen, dit is een verhaal wat we nooit gaan vergeten. Verbazingwekkend hoe sterk een mens kan zijn wanneer je tot het uiterste gedreven wordt.

Onze reis hebben we vervolgd via de Kings Canyon naar Alice Springs, het is voornamelijk heeeel veel kilometers rijden, telkens dezelfde liedjes luister, kamperen aan de kant van de weg, elke avond een beter kampvuur bouwen en koken op het vuur.

Denise is in Alice Springs vertrokken en terug gevlogen naar Melbourne, zij heeft daar een baan gevonden. Wij zijn vanaf Alice Springs weer met de Mitsi de Stuart Highway opgegaan, nog zo’n 2500km te gaan tot aan Darwin.

In Katherine zijn we naar The Outback Experience geweest, Tom Curtain is een beroemde countryzanger/paardenman. Hij heeft ons in een show van een kleine twee uur laten zien hoe hij zijn paarden en honden traint. Ondertussen speelde hij een aantal van zijn grootste hits, best wel heel grappig!

In het gebied rondom Katherine heb je Hot Springs, dit zijn meertjes met een temperatuur van 37graden. Heerlijk!!! Hier hebben we dan ook uitgebreid van genoten, bovenaan het beekje instappen, helemaal naar beneden drijven en dan weer opnieuw. Thijs de foto man wou weer selfies maken wat resulteerde in een mooie show voor ons. Water in water uit en maar lachen naar die camera. De Japanners zijn er niks bij!

Dan Darwin, moderne stad waar wij niet heel veel mee hadden. We hebben hier lekker bij de Lagoon gelegen en zijn s' avonds heerlijk uiteten geweest. Wat een lekkere pizza’s! Daarna nog maar een ijsje mee voor op de terugweg, we konden bijna niet meer lopen zo vol zaten we!

Op de Adelaide River hebben we een boottocht gedaan, Jumping Crocs. Dit is vrijwel onmogelijk om te beschrijven hoe het was, bekijk de foto’s maar. Die beesten zijn verschrikkelijk groot en je voelt je op zo’n moment heel erg klein in het wiebelende bootje..

Vanaf daar ging het vertrouwde leventje in de Mitsi verder, tanken wanneer je tanken kan. Water inslaan zoveel als dat kan, alle liedjes ondertussen helemaal zat zijn en zorgen dat de koelbox vol zit met eten.

Onze eindbestemming met Thijs en Jill was in Broome, hier hebben we nog een week genoten op de camping. Elke avond heerlijk eten en overdag op het strand liggen! Als afsluitertje hadden we nog een Kamelentocht gepland. Wij hadden kameel Jack, gelukkig was Jack een lieve kameel en hebben wij een lekker rustig ritje gehad. De zonsondergang was heel mooi en er kwam nog een groep dolfijnen voorbij gezwommen die een mooi showtje weg hebben gegeven.

Thijs & Jill bedankt voor de gezelligheid, Jill voor het lekkere eten en Thijs voor het lachen, kluns!

Nu de Mitsi weer op zijn staart trappen, nog 3500 kilometer tot aan Perth!